Αγαπημένη μου φίλη και αναγνώστρια σήμερα έχουμε ένα πολύ διαφορετικό θέμα.
Δεν θα μιλήσουμε για εμάς τις γυναίκες/μανούλες ή για τα παιδάκια.
Θα μιλήσουμε για σκυλάκια.
Πρόσφατα ανέβασα την παρακάτω φωτογραφία στο Instagram και πάρα πολλές φίλες μου στείλετε μήνυμα και με ρωτήσατε πώς είναι να έχεις ένα σπίτι με δύο μικρά παιδιά και σκύλο. Όταν ο σκύλος είναι στην ηλικία που είναι ο δικός μας (πάνω από 1 έτους βασικά) είναι μία χαρά. Αν ο σκύλος είναι κουτάβι είναι ζόρικα τα πράγματα.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Πως μπήκε ο Νικολάρας (ναι, έτσι τον λένε) στη ζωή μας;
Τον Νικολάρα τον βρήκαμε το 2013, όταν ήταν περίπου δύο μηνών, ένα βράδυ που είχαμε βγει έξω για φαγητό. Καθόμασταν ωραία και καλά, μεγάλη εβδομάδα ήταν θυμάμαι, σε ένα ρακάδικο με φίλους και περνούσαμε το βράδυ μας όταν εμφανίστηκε ένα μικρό, παιχνιδιάρικο κουταβάκι στην αυλή του μαγαζιού και άρχισε να φέρνει γύρω γύρω στους πελάτες! Το είδαμε, το χαϊδέψαμε και συνέχισε τη βόλτα του στα επόμενα τραπέζια.
Ξαφνικά μία παρέα φίλων, από κάποιο χωριό της γύρω περιοχής προφανώς, αποφάσισαν να πάρουν το αδέσποτο σκυλάκι και να το ανεβάσουν στην καρότσα του αγροτικού τους με σκοπό να το πάρουν μαζί τους φέυγοντας! Το καημένο, θα κατέληγε πιθανότατα σε κάποιο χωράφι, μιτάτο ή και δεμένο στη μέση του πουθενά (ναι, θα τα συναντήσεις και αυτά κάνοντας μία βόλτα στην Κρητική επαρχία). Πάνω στην καρότσα το καημένο λοιπόν έκλαιγε για ώρες αλλά η παρέα δεν έδωσε καμία σημασία καθώς ήταν μέσα στο μαγαζί και ίσως δεν το άκουγαν ή δεν τους ενδιέφερε (αυτό βασικά) ώσπου, παρ’όλο που ήταν μόλις 2 μηνών, το σκυλάκι πήδηξε από την καρότσα και για κάποιο λόγο έτρεξε και κρύφτηκε στα πόδια μου.
Ε, λίγο που είμαστε ψυχοπονιάρηδες, λίγο οι ρακές που είχαμε πιει όλο το βράδυ, πήραμε το σκυλάκι και φύγαμε. Και κάπως έτσι κατέληξε μαζί μας ο Νικολάρας!!
Η πρώτη μας δουλειά την επόμενη ημέρα ήταν να τον πάμε στον κτηνίατρο να δούμε αν είναι υγιής, να τον καθαρίσουμε από τα τσιμπουράκια που είχε και φυσικά να φροντίσουμε να πάρουμε τροφές, κολάρο, χάπια για το στομάχι αλλά και παιχνιδάκια.
Φυσικά, σαν ευσυνείδητοι πολίτες και ιδιοκτήτες, πολύ σύντομα του βάλαμε τσιπάκι (αφού αποφασίσαμε να ζήσει μαζί μας δεν υπήρχε περίπτωση να τον παρατήσουμε ή να τον αφήσουμε να χαθεί), φροντίσαμε για όλα τα εμβόλιά του (και είναι μπόλικα τον πρώτο χρόνο…) και φυσικά αργότερα κάναμε και στείρωση (δεν ξέρω αν συμφωνείς ή όχι με το θέμα της στείρωσης αγαπημένη μου φίλη και αναγνώστρια αλλά θα το συζητήσουμε εκτενέστερα σε επόμενο post).
Εννοείται πως ο Νικολάρας δεν είναι κάποιο σκυλάκι ράτσας…βασικά είναι, απλά είναι σύμπλεγμα από πολλές ράτσες! Κοπράκι δηλαδή που λέμε! Ναι, είναι κοπράκι και τον αγαπάμε πάρα πολύ!
Πως είναι τώρα η ζωή με το σκύλο στο σπίτι;
Όταν ο σκύλος είναι κουτάβι είναι δύσκολα τα πράγματα! Στο λέω ειλικρινά. Αν αποφασίσεις να υιοθετήσεις ένα σκυλάκι θα πρέπει να εξοπλιστείς με πολύ αντοχή και υπομονή! Θα πρέπει να το εκπαιδεύσεις για τα πάντα. Από το να μη σου τρώει τα έπιπλα και τα παπούτσια μέχρι να μη σου κατουράει μέσα στο σπίτι…τα πάντα (σε επόμενο Post θα σου δώσω μερικές συμβουλές για να αντέξεις το κουτάβι σου τους πρώτους μήνες…την περάσαμε κι εμείς αυτή τη δύσκολη περίοδο).
Όταν ο σκύλος είναι μεγαλύτερος τότε είναι όλα μία χαρά!
Όταν έμεινα έγκυος στην Ανθούλα βρέθηκαν κάποιοι (μεγαλύτερης ηλικίας κυρίως) που μας είπαν ότι θα έπρεπε να ξεφορτωθούμε το σκύλο για να μην είναι μαζί με το μωρό! Ένα θα σου πω, μπορούσα να δείρω άνθρωπο όταν τα άκουγα αυτά. Λίγο που τον αγαπούσαμε πολύ, λίγο και οι ορμόνες που κάνανε πάρτι….δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Φυσικά έκανα ότι δεν άκουγα τίποτα από όλα αυτά!
Τώρα με τα παιδιά. Ο Νικολάρας είχε μάθει να μας έχει αποκλειστικά δικούς του (ναι είναι όπως όταν έχεις ένα παιδί και ξαφνικά αποκτά αδελφάκια…πρέπει να μοιραστεί τους γονείς / αφεντικά στην περίπτωση ενός κατοικίδιου) οπότε δεν νομίζω να ήταν και μεγάλη η χαρά του όταν ήρθε πρώτα η Ανθούλα και τώρα ο μπόμπιρας αλλά το αντιμετωπίζει καλά! Με τον μικρό δεν έχει πολλές συναναστροφές, αφού είναι ακόμα βρέφος, αλλά με την Ανθούλα είναι πολύ καλός.
Αν και πρόκειται για ένα υπερδραστήριο σκυλί, όταν είναι η Ανθούλα κοντά του είναι πολύ προσεχτικός. Τον ταλαιπωρεί πολύ αλλά είναι ιδιαίτερα υπομονετικός μαζί της… μέχρι που έκατσε και του έπαιζε μουσική με το πιάνο της (εγώ πάντως κόντεψα να την δαγκώσω για να σταματήσει).
Δεν μπορώ να πω ότι την ακούει όταν του λέει “έλα” ή “κάτσε” αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Όταν είναι μέσα στο σπίτι (κυρίως είναι στην αυλή όπου τρέχει και παίζει) κάθεται τώρα πια κύριος στο χαλάκι του, εκτός αν θέλει να είναι ακόμα πιο κοντά μας οπότε και έρχεται δίπλα μας.
Το σπίτι έχει τρίχες. Ναι, από τις τρίχες δεν πρόκειται να γλυτώσεις αν το έχεις μέσα στο σπίτι, όσο κοντότριχο και να είναι το σκυλάκι σου. Όσο ο μικρός δεν μπουσουλάει ακόμα αυτό δεν είναι μεγάλο πρόβλημα για εμάς αφού ο Νικολάρας δεν ανεβαίνει ποτέ πάνω σε καναπέδες, κρεβάτια και έπιπλα γενικά. Βέβαια περιορίζεται στον ενιαίο χώρο και δεν πάει ποτέ στα δωμάτια οπότε δεν έχουμε θέμα τρίχας σε αυτά!
Ένα σκυλάκι είναι μία όμορφη παρέα και για εμάς τους ενήλικες αλλά και για τα παιδιά! Όλο το καλοκαίρι ή Ανθούλα έπαιζε μαζί του στην αυλή (με εμάς πάντα δίπλα βέβαια γιατί όσο ήσυχο και να είναι ένα σκυλί δεν παύει να είναι ζώο και ποτέ δεν μπορείς να του έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη), ξαπλώναν μαζί στο γκαζόν και παίζανε με το μπαλάκι του! Ήταν όμορφες στιγμές και για τους δύο πιστεύω! Ελπίζω μεγαλώνοντας ο μπόμπιρας να αποκτήσει κι αυτός μια όμορφη σχέση με τον Νικολάρα μας!
Αν είσαι στη σκέψη να αποκτήσεις ή όχι σκυλάκι, εγώ θα σου πρότεινα να το κάνεις! Είναι ευθύνη και η κατάσταση στο σπίτι ίσως είναι δύσκολη στην αρχή αλλά θα είναι τόσες πολλές οι όμορφες στιγμές και οι στιγμές αγάπης που θα σου προσφέρει αυτό το τριχωτό πλασματάκι που θα σε ανταμείψει για όλα όσα τραβήξεις (στην αρχή τουλάχιστον).
Και αν έχεις παιδάκια και αυτό σε κάνει να το σκέφτεσαι ακόμα παραπάνω, σε ενημερώνω πως το σκυλάκι σου θα γίνει ένας υπέροχος φίλος μαζί τους και, αν το μεγαλώσεις σωστά, θα τα προσέχει πάντα!
Μέσα στο επόμενο διάστημα θα δούμε κι άλλα θέματα σχετικά ε τους τετράποδους φίλους μας! Φυσικά αν έχεις κάποια απορία και μπορώ να σε βοηθήσω, μπορείς να μου στείλεις mail, dm στο Instagram, μήνυμα στο Facebook, σχόλιο με τη φόρμα επικοινωνίας του blog,…θα με βρεις σίγουρα αν θέλεις!!
Αφηστε μια απαντηση...