Τοκετός, η δικη μου εμπειρια!

Το σημερινό post θα είναι λίγο πιο προσωπικό και θα ήθελα να το ξέρεις αυτό πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις παρακάτω.
Κάθε χρόνο όταν έρχεται αυτή η ημέρα δε σταματάω να σκέφτομαι ότι πριν από 3 χρόνια τέτοιες ώρες κρατούσα το αστεράκι μου για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου! 7/9, ημέρα Κυριακή, ήρθε στον κόσμο η Α.
Γέννησα ένα υγιέστατο μωράκι με φυσιολογικό τοκετό μετά από 10 ώρες αναμονής και προσπάθειας. Τώρα τα θυμάμαι όλα και λέω τα ξαναζώ από την αρχή ξανά και ξανά άνετα. Τότε, λίγο η κούραση, λίγο το άγχος και ο πανικός της πρώτης φοράς μου φάνηκε αιώνας μέχρι να την πιάσω στα χέρια μου.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως (θα προσπαθήσω να μη σε κουράσω με πολλές ασήμαντες λεπτομέρειες… πράγμα δύσκολο για εμένα όπως γνωρίζουν όσοι με ξέρουν καλά).
Είναι Σάββατο πρωί κι εγώ ξύπνησα με κάτι, μικρά σχετικά, ποναλάκια. Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκα “βρε μήπως γεννάω” αλλά προσπάθησα να χρονομετρήσω κάθε πότε πονούσα και ήταν περίπου ανά 3-4 λεπτά. Σκέφτηκα ότι αφού δεν πονάω και πολύ θα είναι ψευδής τοκετός γιατί αν ξεκινούσε ο κανονικός θα έπρεπε οι πόνοι μου να είναι ανά 20 με 30 λεπτά για αρχή.
Ντύθηκα που λες, ετοιμάστηκα και κατεβήκαμε βόλτα με τον Ν. στο κέντρο. Περπατήσαμε, ήπιαμε καφέ, συναντήσαμε φίλους, με τους οποίους μάλιστα κανονίζαμε τι θα κάνουμε τις επόμενες ημέρες, είχα μπει βλέπετε μόλις 2 εβδομάδες στο μήνα μου και θεωρητικά, καθώς επρόκειτο για πρώτη γέννα, θα έπρεπε να πάρω όλο τον μήνα. Αυτά είναι εικασίες! Αν είναι η ώρα να γεννήσεις θα γεννήσεις ακόμα και 2 ημέρες να έχεις μπει στον μήνα σου. Βέβαια η αλήθεια είναι πως η γιατρός μου με είχε προετοιμάσει από την τελευταία μου επίσκεψη ότι φτάνει η μεγάλη ημέρα και μπορεί να μην κάναμε άλλο ραντεβού στο ιατρείο της την επόμενη εβδομάδα.

Γυρίσαμε το μεσημέρι στο σπίτι και πέσαμε να ξεκουραστούμε. Οι πόνοι και οι συσπάσεις συνεχιζόντουσαν σταθερά ανά 3-4 λεπτά και ίσως να ήταν και λίγο πιο δυνατοί. Κατά της 5 το απόγευμα αποφάσισα να πάρω τη γιατρό μου τηλέφωνο η οποία μου είπε να πάω στην κλινική που θα γεννούσα για ένα καρδιοτοκογράφημα για να δούμε πως είναι το μωρό αλλά και τι γίνεται με τις συσπάσεις μου. Από το άγχος μου μη τυχόν και γεννήσω εκείνο το βράδυ πριν πάμε στην κλινική σκούπισα και σφουγγάρισα όλο το σπίτι. Δεν ήταν η ώρα και η στιγμή να γίνει αυτό αλλά με έπιασε αυτό που παθαίνουν πολλές ετοιμόγεννες και θέλουν να έχουν έτοιμη τη “φωλιά”!

Και πάμε στην κλινική.
Εκεί να σας πω ότι η μαία που με είδε στην αρχή δεν μπορούσε να πιάσει τις συσπάσεις και τους πόνους με το μηχάνημα, καθώς το είχε τοποθετήσει λίγο λάθος… αλλά ήξερα ότι πονούσα οπότε και επέμεινα και με τα πολλά μου ανακοίνωσε ότι όντως έχω συσπάσεις και θα ενημερώσει τη γιατρό μου. Αφού ενημερώθηκε η γιατρός μου μίλησα μαζί της και μου πρότεινε να πάω μία βόλτα να περπατήσω για κανένα δίωρο και να επιστρέψω να με εξετάσουν ξανά. Έτσι και έγινε. Για 2-3 ώρες περπατούσαμε με το Ν. πάνω κάτω όλη την παραλιακή του Ηρακλείου και τελικά 10 το βράδυ κατέληξα με πιο ισχυρούς πόνους στην κλινική να μου ανακοινώνει η γιατρός μου ότι θα κάνω εισαγωγή αλλά επειδή η διαστολή δεν ήταν ακόμα μεγάλη θα γεννούσα το πρωί!

Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο τοκετός. Οι μαίες ήταν πραγματικά πολύ καλές και υποστηρικτικές σε όλη τη διάρκεια του τοκετού. Ο Ν. δεν έφυγε από δίπλα όλες αυτές τις 10 ώρες και παρακολούθησε λεπτό λεπτό τον ερχομό της μικρής μας Α. Πραγματικά μικρή βέβαια καθώς ήταν μόνο 2600kg και ήταν σαν ένα μικρό γατάκι (ή βατραχάκι όπως την έλεγα εγώ). Κατά τη διάρκεια του τοκετού το μόνο αγχωτικό ήταν ότι έπεσαν 2 φορές οι παλμοί του μωρού και τη δεύτερη μάλιστα υπήρξε ο κίνδυνος της καισαρικής αλλά ευτυχώς επανήλθαν οι παλμοί και πήγαν όλα κατ ευχήν. Ο λόγος που έπεφταν οι παλμοί της μικρής ήταν ο μικρός ομφάλιος λώρος που είχα και δεν το γνωρίζαμε οπότε κάποια στιγμή γυρνώντας για να με εξετάσουν πιέστηκε κάπως και είχαμε όλο αυτό.

8.25 την κράτησα στην αγκαλιά μου πρώτη φορά! Από τς ομορφότερες στιγμές στη ζωή μου αλλά για να είμαι ειλικρινής και από τις πιο θολές. Λίγο η κούραση, λίγο η όλη ταλαιπωρία, λίγο η ένταση των στιγμών που είχαν προηγηθεί, νομίζω ότι κάπως λιποθύμησα για κάποια δευτερόλεπτα (ίσως και λεπτά). Θυμάμαι θολά κάποια πράγματα και άλλα δεν τα θυμάμαι καν! Ακόμα και ο Ν. μου είπε πως όντως για λίγο χάθηκα. Δεν επικοινωνούσα μαζί τους αν και ήμουνα με ανοιχτά τα μάτια!

Να σου πω ότι έκανα επισκληρίδιο και φυσικά θα ζητήσω αμέσως να μου κάνουν όταν έρθει η ώρα να γεννήσω και το επόμενο παιδάκι μου! Με το που έσπασαν τα νερά και είχα πλέον πόνους δυνατούς, πραγματικούς, ξέχασα αμέσως την πρόθεσή μου να προσπαθήσω να γεννήσω χωρίς επισκληρίδιο! Υπάρχουν μανούλες που το κάνουνε και πραγματικά τις συγχαίρω και τις θαυμάζω για τη δύναμή τους αυτή αλλά όσο έχω την επιλογή, θα επιλέγω να αποφύγω τον μεγάλο πόνο και την ταλαιπωρία!

Μετά από 3 χρόνια ακριβώς τα θυμάμαι όλα σαν να ήταν χτες (εκτός από εκείνες τις λίγες στιγμές μετά τη γέννα). Σαν να τα έζησα πριν μερικές ημέρες. Δεν φοβάμαι και πραγματικά ανυπομονώ να το ξαναζήσω με το νέο μέλος που έρχεται.

Σίγουρα κάθε κοπέλα που πρόκειται να γίνει μανούλα για πρώτη φορά έχει άγχος και ίσως πανικό αλλά δε χρειάζεται. Αν όλα στην εγκυμοσύνη πάνε καλά και έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο γιατρό της τότε δεν χρειάζεται κανένα άγχος! Η εμπιστοσύνη που είχα στη γιατρό μου ήταν που με βοήθησε να ηρεμήσω ακόμα και τις στιγμές που φοβήθηκα πολύ όταν έπεφταν οι παλμοί του μωρού μου! Η εμπιστοσύνη που είχα στη γιατρό μου με κράτησε ήρεμη όλες αυτές τις ώρες που περίμενα να φτάσει η ώρα να γεννήσω επιτέλους.

Χρόνια σου πολλά γλυκό μου αστεράκι!
Μπορώ να σου ευχηθώ κάθε λογής καλό για τη ζωή σου αλλά και πάλι δεν θα είναι αρκετά μπροστά σε αυτά που θέλω να μπορέσω να σου προσφέρω, μπροστά σε όλα αυτά που θέλω να συμβούν στην όμορφη ζωή σου!
Σου εύχομαι πάνω από όλα υγεία και θα προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη να πραγματοποιήσω όσο περισσότερα επιθυμήσεις!

Η Μανούλα σου!